Next...
วิธีใส่ถุงยางอนามัยอย่างถูกต้อง แนะนำให้อ่าน...	Click โหวตให้กำลังใจด้วยครับ รับปากว่าจะหาแต่สิ่งดีๆมาฝากครับ ~Doctor San~
ส่ง Safer SexTip หน้านี้ให้เพื่อน

ฆ่า..คนตายแต่ไม่ติดคุก
วันที่: 23.04.02 เวลา 22:55:20 เขียนโดย: Doctor San | Doctor Showcase (คุณหมอ เอา เรื่องจริง!!มาเล่า)
ผู้ป่วยมีอาการซึมเศร้ารุนแรงถึงขั้นวิกลจริต  (psychosis)  ได้ฆ่าบุตรและพยายามฆ่าตัวตาย             เรื่องที่จะเขียนเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงเกิดขึ้นมานานกว่า 20  ปี  ผมคัดลอกและเรียบเรียงขึ้นมาใหม่ ต้นฉบับเดิมอยู่ในตำราทางจิตเวชศาสตร์เขียนโดย อาจารย์ของผมเอง (ศาสตราจารย์นายแพทย์สมภพ เรืองตระกูล)  เป็นรายงานผู้ป่วย 1 รายซึ่ง ขณะที่อยู่ในภาวะซึมเศร้าได้พยายามฆ่าบุตร 2  คน และพยายามฆ่าตัวตายด้วย แต่บุตรเสียชีวิตเพียง 1 คน บุตรอีกคนและตนเองรอดชีวิต            ผู้ป่วย หญิงไทยคู่อายุ 25  ปี รับไว้รักษาในโรงพยาบาลด้วย อาการสำคัญ กินยาฆ่าแมลงก่อนมาโรงพยาบาลครึ่งชั่วโมง           ประวัติปัจจุบัน มีว่า 4 วันก่อนมาโรงพยาบาล ผู้ป่วยพาบุตรสาวคนโตมาจากจังหวัดสกลนคร  ซึ่งเป็นบ้านของบิดามาพบสามีที่กรุงเทพฯ  เนื่องจากสามีไม่ส่งเงินไปให้ในระยะ 2-3 เดือนที่ผ่านมานี้ ผู้ป่วยได้มาพักอยู่กับสามีซึ่งมีภรรยาน้อยและอยู่ร่วมกัน  สามีไม่สนใจและไม่พอใจ ผู้ป่วยเสียใจและโกรธมาก ได้ทะเลาะกับสามีในการที่ได้ทอดทิ้งและไม่เอาใจใส่ผู้ป่วยและบุตร  สามีไม่ยอมรับผิดชอบและให้ผู้ป่วยกลับบ้าน  วันเกิดเหตุผู้ป่วยได้ตัดสินใจพาบุตรทั้ง 2 คน (บุตรอีกคนเป็นคนเล็ก สามีเพิ่งขอเอามาเลี้ยงเองที่กรุงเทพฯ)  ออกจากบ้านคิดจะกลับไปจังหวัดสกลนคร  ขณะที่พาบุตรนั่งรถสามล้อจะมาท่าพระจันทร์  โดยจะข้ามเรือที่ท่าพรานนก  ผู้ป่วยมีความคิดฆ่าตัวตายอย่างรุนแรง ได้เดินหาซื้อยาตราหัวกระโหลกไขว้ตามร้านขายยาแต่ไม่มีขาย  จึงซื้อยาฆ่าแมลงแทน  ผู้ป่วยซื้อมา 2 กระป๋องและพาบุตรไปเช่าโรงแรมพรานนกอยู่  ผู้ป่วยผสมยาลงไปในโอวัลตินและนมสด 2 แก้ว  ผู้ป่วยได้กินเอง 1 แก้วจนหมด  ผู้ป่วยมีความคิดว่าถ้าตนเองตายไปแล้วบุตรอีก 2 คนจะลำบาก เพราะจะต้องอยู่กับมารดาเลี้ยงและบิดาซึ่งไม่รักหรือเอาใจใส่  จึงคิดต้องการให้บุตรตายไปพร้อมกับตนเพื่อที่จะพ้นทุกข์ไปด้วยกันและจะได้เ กิดพร้อมกันในชาติหน้า  ด้วยความสุขกว่านี้   ผู้ป่วยให้บุตรคนโตดื่มก่อน  แต่เด็กดื่มเพียงอึกเดียวแล้วไม่ยอมดื่มอีก  เพราะรสยาเฝื่อน ผู้ป่วยเอาไปให้บุตรคนเล็กดื่ม  ซึ่งก็ดื่มไปเพียงอึกเดียวแล้วไม่ยอมดื่มอีกเช่นกัน  ผู้ป่วยอุ้มบุตรคนเล็กไปนอนบนเตียง บุตรคนโตเปิดประตูห้องออกไปอาเจียนข้างนอก  คนงานของโรงแรมมาพบเด็กและเข้าไปดูผู้ป่วย   เมื่อทราบว่าทานยาฆ่าแมลงก็ได้นำผู้ป่วยและบุตรส่งโรงพยาบาล  ได้รับผู้ป่วยไว้รักษาในโรงพยาบาล           ประวัติอดีต 3 ปีก่อนมาโรงพยาบาล  ผู้ป่วยมีอาการปวดตามข้อทั่วๆ ไปโดยเฉพาะปวดมากที่ข้อเข่าและข้อนิ้วมือทั้ง 2 ได้มาตรวจที่โรงพยาบาลศิริราช  และได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคข้อรูมาติซึ่ม (Rheumatiod arthritis)  อาการปวดข้อเป็นมากและเรื้อรัง  ได้รับยาที่โรงพยาบาลไปรับประทานทุกเดือนโดยสม่ำเสมอตลอดมา  แต่อาการดีขึ้นเพียงเล็กน้อย           ประวัติส่วนตัว ผู้ป่วยเกิดที่กรุงเทพฯ   เป็นบุตรคนเล็กในจำนวน 3 คน บิดามารดาได้เลิกกันตั้งแต่ผู้ป่วยยังเล็กและต่างฝ่ายก็ได้แต่งงานใหม่  ผู้ป่วยและพี่อยู่กับบิดา  ส่วนมารดาแต่งงานใหม่แล้วได้ย้ายไปอยู่ที่จังหวัดเพชรบุรีและไม่ค่อยได้ติด ต่อกับผู้ป่วยอีก  จึงห่างเหินกันมาก  บิดาผู้ป่วยมีอาชีพขับรถแท็กซี่  ผู้ป่วยและพี่ ๆ ไม่ค่อยได้รับความอบอุ่นจากบิดาเท่าไรนัก  เพราะบิดารักและเอาใจใส่แต่บุตรที่เกิดกับมารดาเลี้ยง  ชีวิตผู้ป่วยตลอดมาขาดความสุขและอบอุ่นใจ  ผู้ป่วยได้รู้จักสามีก่อนแต่งงานประมาณ 1 ปี  และได้หนีตามสามีมาอยู่ด้วยกันเพราะคิดว่าอยู่บ้านก็ไม่มีความสุข  จึงต้องการหนีออกจากบ้าน  โดยหวังว่าจะได้มีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขกับสามี  บ้านที่ผู้ป่วยอยู่เป็นบ้านของพี่สาวสามี  ญาติ ๆ ของสามีเองก็ไม่ค่อยชอบผู้ป่วยนัก 2 ปีต่อมา  ผู้ป่วยคลอดบุตรคนแรกเป็นผู้หญิงหลังจากนั้น 2 เดือน  ผู้ป่วยก็เริ่มมีอาการปวดตามข้อ เป็นโรคข้อรูมาติซึ่ม (Rheumatiod arthritis)  ซึ่งได้มาติดต่อรักษาที่โรงพยาบาลศิริราชตลอดมา อาการปวดตามข้อเป็นรุนแรง  ทำให้ผู้ป่วยไม่สามารถที่จะทำหน้าที่แม่บ้านได้  สามีและญาติแสดงความรังเกียจมากขึ้น  เพราะผู้ป่วยทำงานไม่ได้และกลายเป็นภาระของครอบครัว  ชีวิตครอบครัวไม่มีความสุขและมีการระหองระแหงบ่อย ๆ ผู้ป่วยมีความรู้สึกหดหู่ใจและมีอารมณ์เศร้าหมองอยู่เสมอ           เมื่อบุตรคนแรกอายุ 1 ขวบ สามีได้ย้ายไปทำงานที่ปราณบุรี  และผู้ป่วยได้ติดตามไปอยู่ด้วย  สามีเริ่มเล่นการพนัน  และมีการทะเลาะกันบ่อยขึ้น  จนในที่สุดผู้ป่วยทนอยู่ต่อไปไม่ได้  จึงขอแยกทางไปอยู่กับบิดา  ซึ่งขณะนั้นได้ย้ายไปอยู่จังหวัดสกลนครแล้วและเอาบุตรไปด้วย   ผู้ป่วยได้ช่วยบิดาและมารดาเลี้ยงขายของที่ตลาดช่วยทำงานในบ้าน และช่วยเลี้ยงน้องต่างมารดาซึ่งเป็นเด็กปัญญาอ่อน จึงเป็นภาระและทำความเหนื่อยยากลำบากให้กับผู้ป่วยเป็นอย่างมาก  ต่อมาสามีตกงานและได้ย้ายไปอยู่กับผู้ป่วยที่จังหวัดสกลนครด้วย มารดาเลี้ยงได้แสดงความไม่พอใจที่ครอบครัวผู้ป่วยมาอยู่อาศัยด้วย  จนสามีผู้ป่วยทนอยู่ต่อไปไม่ได้จึงลงมากรุงเทพฯหางานทำ  ต่อมาสามีได้งานเป็นคนขับรถออกต่างจังหวัดของบริษัทอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง  วิ่งรถขึ้นลงทางภาคอีสาน และมีโอกาสอยู่กับผู้ป่วยเดือนละ 3-4 วันแต่ทำอยู่ได้เพียง 3-4 เดือน   ก็ลาออกและกลับไปอยู่กับผู้ป่วยอีก  ในระยะนี้ผู้ป่วยตั้งครรภ์บุตรคนที่ 2 สามีได้ลงมาทำงานที่กรุงเทพฯอีก  และส่งเงินมาผู้ป่วยใช้เดือนละ100-400 บาท  สามีได้ห่างเหินจากผู้ป่วยไปมากแม้เมื่อคลอดบุตรคนที่ 2 ก็ไม่ได้ขึ้นไปดูแล  ในเวลาต่อมาผู้ป่วยทราบว่าสามีมีภรรยาน้อย  ผู้ป่วยมีความรู้สึกเสียใจและมีอาการซึมลงมาก  ใจคอหดหู่เศร้าหมองร้องไห้  มีอาการนอนไม่หลับบ่อย ๆ เบื่ออาหารและน้ำหนักลดมีความคิดตำหนิตัวเองว่าตนมีความผิดที่ให้ความสุขสาม ีไม่ได้  มีความรู้สึกอยากตายโดยพูดให้พี่สาวฟังบ่อย ๆ ผู้ป่วยมีอาการซึมเศร้าดังกล่าวตลอดมาในระยะ 1 ปีก่อนมาโรงพยาบาล  โดยเป็นมากเป็นครั้งคราว  ต่อมาสามีได้ไปรับบุตรคนเล็กซึ่งขณะนั้นอายุ 1 ½ ขวบมาอยู่ที่กรุงเทพฯด้วย  ซึ่งผู้ป่วยก็ยินยอม  ส่วนผู้ป่วยคงอยู่ที่บ้านบิดาที่จังหวัดสกลนคร  โดยสามีจะส่งเงินให้ทุกเดือน  ในระยะหลังสามีไม่ได้ส่งเงินไปให้เลย  ผู้ป่วยจึงลงมากรุงเทพฯไปพบสามีที่บ้าน  และได้เกิดเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้น           ผู้ป่วยไม่มีประวัติของโรคจิต  โรคประสาท  หรือการฆ่าตัวตายในครอบครัว อาการของผู้ป่วยขณะอยู่ในโรงพยาบาล           ในระยะ 2 สัปดาห์แรก ผู้ป่วยมีอาการของพิษจากยาฆ่าแมลง  มีอาการซึมและสับสน  หลังจากนั้นอาการค่อย ๆ หมดไป 1 สัปดาห์ต่อมา เมื่อทราบว่าบุตรคนเล็กถึงแก่กรรม ผู้ป่วยมีอาการประสาทหลอนได้ยินเสียงและเห็นภาพของบุตรที่เสียชีวิต  มีอาการสับสน  และมีท่าทางแปลก ๆ อารมณ์ผิดปกติ  ร้องไห้และหัวเราะ (นี่คืออาการคนวืกลจริต:psycosis) ไม่รับประทานอาหารและมีอาการนอนไม่หลับ(insomnia)  แพทย์ได้ให้ยารักษาอาการโรคจิต(antipsychotic) และ ยารักษาโรคซึมเศร้า(antidepressant) อาการดังกล่าวมีอยู่ประมาณ 3-4 วันก็หมดไป  ต่อจากนั้นผู้ป่วยมีอาการซึมเศร้าร้องไห้บ่อย และบ่นอยากตาย  ต่อมาได้พบบุตรคนโต  ซึ่งขณะนั้นยังป่วยอยู่ในโรงพยาบาล  ผู้ป่วยมีอาการเศร้าอยู่อีกระยะหนึ่ง  ต่อจากนั้นค่อยแจ่มใสขึ้น           ต่อมาเมื่อทราบว่าตนตกเป็นผู้ต้องหาคดีฆ่าบุตร และมีตำรวจมาเฝ้าที่โรงพยาบาล  ผู้ป่วยมีความกลัวและซึมเศร้าลงอีกและแสดงกิริยาท่าทางแปลก ๆ เช่น ร้องเพลงเสียงดังในตึกผู้ป่วยซึ่งผิดกาลเทศะ หลบหนีจากตึกที่อยู่ไปตามสถานที่ต่าง ๆ  ในโรงพยาบาลและบางครั้งมีลักษณะ พฤติกรรมไปเหมือนเด็ก(regression)  ได้ให้ยารักษาอาการโรคจิต(antipsychotic) และ ยารักษาโรคซึมเศร้า(antidepressant) เพื่อรักษาตามอาการ  ผู้ป่วยสบายขึ้นบ้างแต่ยังมีอาการมากเป็นครั้งคราว โดยเฉพาะเวลาจิตใจตึงเครียดเช่น เมื่อตำรวจมาสอบสวนผู้ป่วยจะแสดงท่าทางว่าไม่เข้าใจคำถาม  และใช้คำพูดโต้ตอบชนิดที่ตำรวจไม่รู้เรื่องและแสดงความหวาดกลัวเป็นอย่างมา ก  ในระหว่างนี้สามีก็มาพบผู้ป่วยบ้างนาน ๆ มาครั้ง  ได้แสดงความเห็นใจภรรยาและตำหนิตัวเองเหมือนกันว่า  มีส่วนผิดที่มีภรรยาน้อย และละเลยไม่ดูแลผู้ป่วยได้ยินยอมให้พี่สาวผู้ป่วยรับบุตรคนโตไปอยู่ด้วยโดยจ ะส่งเงินช่วยเป็นค่าเลี้ยงดู  และมีความพอใจที่ผู้ป่วยจะขอแยกทาง และไปอยู่กับพี่สาวที่จังหวัดสกลนครตามเดิม           สรุป  รักษาได้ลงความเห็นว่า “ผู้ป่วยอยู่ในภาวะซึมเศร้า และขณะที่กระทำความผิดผู้ป่วยไม่สามารถรู้ผิดชอบได้” เสนอต่อพนักงานสอบสวน  และทางพนักงานสอบสวนได้ทำสำนวนเสนออัยการ  อัยการสั่งไม่ฟ้องผู้ต้องหาและปล่อยตัวผู้ป่วยไปรวมเวลาผู้ป่วยอยู่ในโรงพย าบาล 9 เดือนเศษ           ได้ให้ผู้ป่วยกลับบ้านไปอยู่กับพี่สาวที่จังหวัดสกลนคร  สภาพจิตใจของผู้ป่วยเป็นปกติ  ไม่มีอารมณ์เศร้า  และไม่มีอาการผิดปกติทางจิตเวชแต่อย่างใด  ต่อมาได้พบผู้ป่วยอีก 2 ครั้ง ผู้ป่วยเป็นปกติช่วยพี่สาวทำงานและยังคงรักษาเรื่องปวดข้อโดยสม่ำเสมอ    บุตรคนโตเป็นปกติดี
ส่งให้เพื่อน....	อ่านต่อ... (653) | แสดงความเห็น... (0) | เขียนล่าสุดโดย -

Coming Soon นะค๊า	Click โหวตให้กำลังใจด้วยครับ รับปากว่าจะมีแต่ภาพเด็ดๆมาให้ดูกันครับ ~Doctor San~
Sex  Talk  Zone